ka vdekur Ai
sa dëgjova për ikjen heshta
pastaj qava
në një dhomë të errët qava nëper
terr
terri ishte ishte më i terrtë atë
natë
qirinj ndeza për ty Frederik
ndenja me orë të tëra duke qarë
pastaj dola jashtë duke u rrëzuar
nëpër shira
jashtë …
kishte më pak vjeshtë
më pak stinë
më pak muzgje
shumë më shumë trishtim
desha të bie në gjumë. Natë.
isha i trazuar, përpëlitesha.
Pashë në ëndërr
te shtëpia jote me qira në një rrugë të
humbur të Tiranës
ishe i vetmuar në odën e pritjes
pafund
atje të gjallët kishin hapur varre
gjeta një varr në zemrën time prej
njëzet e shtatë vjeçari
malli më kishte marrë për Ty
tash Kali i Pikëllimit nuk qas
pranë njeri
nuk pi ujë, tagjinë nuk e
prek
ka nisur të grah si i shastisur
rruginave
në kërkim të të Zotit
që me vdekjen mbet
të gjallët nuk kishin kohë për ty
më mirë me vdekjen
më mirë aty
harrimi
harrimi harrimi
do të na tëharr të gjithëve
por Ti e kalove Portën e Harrimit
hipur Kalit të Zi
e tash në Përjetësi
sërish i mallkuar të jesh në
vetmi
në gjak e ke mallkimin Frederik
s’mund ta shprishësh gjakun që të
rrjedh në deje
ik tani
më mirë ik !
I VETËM NË JETË
I VETËM NË VDEKJE
2006
2006
Comments
Post a Comment