Bridhja vetmueshëm porsi një re
Përmbi
lugina e kodrash tej
Ja
krejt befas veten e gjej
Ballas
lulnajës me zambakë të verdhë
Ndanë
liqenit, përnën pemë
Tundeshin,
vallëzonin lehtas n’erë
Nuk
kishin fund si yjet flakëritëse
Kur
vezullojnë në Kashtën e Kumtrit
S’reshte
askund lulnajë e tyre
Përgjatë
gjithë bregut në gji të ujit
Me
mijëra sytë mundën të shohin
Lëkundnin
kryet tek po vallëzonin
Valët
vallëzonin porse ato
Gazmendi
i tyre i linte pas
S’kishte
si të ndodhte për një poet
Veçse
t’pushtohej nga ai gaz
Kqyra
e kqyra por pa kuptuar
Çfarë
madhështie kisha shikuar
Sa
herë shtrihem për të gjetë prehje
Kur
ndjehem bosh si mendimtar
Ato
i sheh syri brenda meje
Thesar
për shpirtin vetmitar
Zemra
m’gufon si kurrënjëherë
Nis
e vallëzon me zambakë të verdhë
Përktheu:
Granit Zela
Comments
Post a Comment