balada e vetmisë

zgjata duart drejt teje me shpresë se do të vish

por erdh e m’u përplas një erë e ftohtë veriu

vërtetë si mund të rrijë larg teje njeriu

pa u krisur e thyer si qelqi më dysh?

zgjata duart në hapësirë me shpresë se je ti

po ajo flakërimë sysh bukuri perëndie

por ishte një mjegull që kurrë s’u davarit

në zemër m’u ndeh një tis trishtësie

tash ç’po bën si qesh po flokët si i trazon?

ndoshta emrin tim përmend si diçka të largët

po vuajtjet e kësaj zemre që dot s’të harron

nuk kanë si t’i dinë as ti as vdekatarët

e tha njëherë një burrë i mençur

e unë për ty dua ta kujtoj pak

zjarri kur je afër ka për të të djegur

fytyrë e bukur dhe kur je larg

dhe unë drejt teje çdo ditë duart zgjas

me shpresën se një çast ke për t’u kthyer

S’i mundet njeriu prej teje t’rrijë larg

më dysh si qelqi pa u krisur, thyer?

                                                 Granit Zela, 2003.