Antonia Apostolova_Bullgari_poezi

* * *

Dhe ja mbërrin te një pikë vrastare e të parit të gjërave

Kur ti fillon të zbulosh

Mekanizmin e ngjarjeve vogëlane

Dëshminë e një tjetër jete me kotësinë e mëparshme

Pjellori faktesh të thjeshta. Të zbuluara më parë.

Do të sillte një gulsh drite. Do të sillte një erëmim.

Do të sillte një tingull do të sillte një vogëlimë kohën vetë

Arrna të fëmijërisë sate stisur prej makinës qepëse

Të gjyshes tënde, gjeste të rriturish ikur

Brenda një pellgu të turbullt hijesh. Dhe së mbrami -

Ajo ndjesia e shtëpisë së braktisur te varrezat e një  fshati.

E kaluara është bash gajde.

Me një frymë duhet t’i biesh-të këndosh, të flasësh

Largësia që shtrihet prapa shpatullash të rrokura,

Apo thënë me një grusht fjalësh mitare - Gjithëdije.

*  *  *

Është një kthim zbehtan, pa kurm.

Një engjëll bie pa u parë. Një dorë ngrihet pa kohë.

Syrin e kam të kripur.

I këtillë është ulliri i natës.

Ushqim nuk ka, ka edhe më keq-nuk ka uri

Kurgjë e pashoqe

Ç’duhet bërë, tash që të takohemi pa kohë?

Kaq të vdekshëm jemi sonte, kaq të vdekshëm

Sa s’mundemi të bëzajmë.

* * *

 Na lodhi terri që bie

Terr është, dhe do të thoshnin -

Atje e kemi shtëpinë, atje mund ta shohim -

Ngase s’mund ta shquajmë kur është ditë.

Porse jo. Terri kurrë nuk bie.

Gjithmonë ka qenë i përshkueshëm.

Pa shkapërderdhje.

Vetëm se disa përndritje nuk i qëndrojnë dot territ

Vetëm se disa përndritje janë më të dobëta

Për t’u përballur me të.

*  *   *

Endem

Kufijtë i kam të pasigurta

Kohërat-të shërueshme

Pa atë balsam të lehtë të kujtesës së ri-rrëfyer.

E sfidoj pamundësinë tënde-

Të vetmen gjë-

Që të bën të dëshirueshëm.

Nuk mësova asfare prej teje

Si ta vras kohën

Mishin

Ose pasigurinë

Nuk mësova të jem e përkohshme

  

* * *

Dhe ky-një tjetër ag

Ndjellës, i ankthtë

Dhe ja ka çaj,

Ndërmendje,

Një pasqyrë

Mbi mure-ja ikona-e zymtë.

Po nëse e gjitha kjo s’ishte një lutje, atëherë

Buzët paprajshëm ç’ka

Pëshpërisnin...

* * *

Dhe ja tek e ke kryet e njeriut

E mbaj në duar-të pazëshme

Porsi fëmija që befas dha shpirt

Në përparësen me miell

Të gjyshes time

Shekulli vjetëran

Krahët e saj të pabindur,

Vështrimi i saj i mësuar me vdekjen,

Po e përkund tashti ta zërë gjumi,

Po këndon këngë të padëgjuara për të,

Gjeraa mbërrijnë në dhomën ku ajo,

Tekdsa dëgjon frymëmarrjen e tij të qetë, ëndrrën e tij të

Papërlyer,

Do ta lëmë më në fund atë,

Të kthehet të ringjallë

Vdekjen e vet të kryehershme

* * *

  

Tek ti erdha e fshehët

Me turp dhe e mbyllur-si ditari i një vajze

Ti doje pasionin tim me droje

Fjalët i kisha të pakoha-ti ishe lidhëza e tyre

Po lexoje veten time për mua,

Më bëje të skuqesha

Duart i kishe të bindura. Të ndoqën.

Përshkoi kahe

Ç’prej nyjës së gishtërinjve të tu.

Ti më shpure në shtigje prej kah s’mund të kthehesha kurrë.

Udhëtimet e mia mbusheshin prej teje

Shumues. Udhëtues. Erë.

Dhe atje-

Shpërfaqa fytyrën time para teje.

Qe një letër e pastër, ti shkruajte në të.

Buzë të ëprthyera, sy të gapërruar, rrathë gjaku

Ti vure. Mund ti fshije po ashtu-

Me një frazë, me një ledhatim.

Ti m’i shpërndave tiparet m’i  mblodhe. Në rrethoja të trilluara.

Po më mësoje si të notoja.

Qe e vështirë-po ti më mësoje-

Është e lehtë vajza ime..

Unë mezi merrja frymë. Besoja se po mësoja një mënyrë se si

Të Mbijetosh. Për t’u qëndruar rrymave të pabesa, thellësisë

Dhe

Vdekjes. Porse elamë për herën tjetër.

Dhe atje më kishe gjallues. Tek bëhesh

I shpërndarë, pro gjithherë e plotë.

Ika e fshehtë-e paturp dhe e hapur-një tjetër krijesë.

Një poezi që kurrë s’mund ta kishe krijuar.

Takohemi Paskësaj

Eja

Ndofta s’je në gjendjen e duhur, por mund të bëj një çaj.

Ngase çaji është një rit që zgjat përtej

Mbarimit të filxhanëve

Jeta është një mbulojë e vjetëruar

Mendoja se qe e gjithëfuqishme, por tani

Shih si venitet si një shkreptimë dritëze,

E nënshtruar dhe zbulluar kundrejt gishtërinjsh shtypës.

Shuaje dritën

E tash që gjithçka mbaroi-çaji dhe muzgu-

Çfarë do të gjejmë si temë bisede

Asnjë lajm prej miqsh të njëjtë s’na ka mbërritur tash së voni.

A s’kemi miq të njëjtë. Pos

Stinëve?

Shumë rrallë vjen një tjetër  shtesë. Nganjeherë-

Një fashë drite, një gulsh ernash,

Mbushulli qielli apo thjesht

Seksualiteti i brerimës

Por ne jemi të pastinë. Ose ndoshta të shumë- stinshëm.

Gishtërinjtë e tryezës janë thnegla neurotike kuzhine.

Do të tyhotë se kemi shi. Dhe kjo së shpejti.

Andaj Eja.

Eja. E për çka vlen të paturit frikë.

Ne jemi kaq të mbrojtur-klishesh

Nuk mundemi të takohemi në të vërtetë.

* * *

Para se mëngjesi si një gji të lëvaret

Pesha e tij shpërhapet e tretet

Bulkth i majmur i heshtjes,

Natë në këngë të tyre –futur,

Para se qielli i qumësht të bëhet i qartë

Frymëmarrja t’i qetohet

Para se toka të ndërrojë lëkurën

Para se të lëvizim

Mos luaj as gishtin më të vogël

Përmbi pëshpërimën e pështjelluar të gjumit tënd,

Gjersa je ende përnën të,

Ngase nuk je ti që ëndërron

Je ëndrra vetë.

* *  *  

Në kujtim të Kristo Koradov-it

Ka patur vdekje të tilla tanimë

Pezull trupi varur në një fill

Dhe e kaltërimtë-posi një parajsë e pambaruar

Që pate ri-luajtur atë skenë përsëri-

Si amator, i panjohur,

Përsëritja e historisë është ose farsë ose

Tragjedi miku im…  

 * *  *

Ajo erëmon teshash të lara

Dhe ç’do herë e gjen shtëpinë

Rindërtuar

Brenda një këmishe të shpërhapur

Në litarin e rrobave,

E lë nderur

Mandej tretet si një hije

E teatrit Aziatik-

Prapa çarçafësh

Ditë. Natë. Ditë

Prapë do ta shohësh kur të kthehet sërish

Dhe të zgjatet për ta marrë.

                                                                                                            Përktheu: Granit Zela

      Faleminderit që e lexove!