Një mbrëmje me borë u ndala ndanë korijes_Robert Frost (1874-1963)

Një grimë gjeta prehje ndanë asaj korije

I zoti diku larg në strehën e tij flinte

S’kishte frymë njeriu veç unë i shtanguar

Kundroja bornajën që binte e binte

Kali nuk trokon, turfullon pa kuptuar

Liqeni kallkan-ngrirë, vis krejt i shkretuar

Më sheh sikur thotë “çfarë kundron imzot

Ndanë korijes me borë tejendanë mbuluar?”

Shkund krifën, rreh thundrat kali im më kot

Pyetja që s’bën dot po e mundon fort

As han as bujtinë në mugëtirën e qetë

Puhia leht’ fryn bornaja zbardhon

Seç më grish korija më prehjen që jep

Por udhën e nisur s’e lë dot në mes

Kam një amanet që dheu s’e tret

Kam një amanet që dheu s’e tret.

 (1874-1963)

                                                                                                                  Përktheu: Granit Zela